Svalbardsko poluostrvo (ranije Spitsbergen) smešteno je 355 M severno od norveškog severnog rta (Nordkappa). Površina ostrvskog kopna iznosi 62 050 km², a najveća ostrva su Spitsbergen, Severoistočna zemlja, Edge i Barents. U grupi se ubraja i Medveđe ostrvo smešten na pola puta između Svalbarda i Severnog rta. Područje Svalbarda gospodarski je značajna zona koja zauzima 50% norveškog priobalja severno od 70º N s velikim prirodnim bogatstvima mora, zalihama ruda, nafte i plina. Morsko razgraničenje u tom akvatoriju dugotrajni je spor između Norveške i nekadašnjeg SSSR-a.
Reč Svalbard znači “hladna obala”, jer se zimi temperature spuštaju do -40ºC, a jaki severni vetrovi i ledene sante gotovo potpuno prekidaju promet među ostrvima. Isprva su ti otoci bili središte kitolova, a kasnije i lova i postavljanja stupica. Nakon 1773.g. služili su kao baza pri istraživanju Severnog pola. Međunarodnu važnost su dobili tek početkom 20.v., otkrićem ugljena. Rudarstvom, glavnom delatnošću na ostrvima može se baviti samo za letnih meseci kada broj stanovnika naraste do 3 000. Zbog ekstremnog zimskog vremena pučanstvo je zapravo samo sezonsko; teško bi kome palo na um ostati onde cele godine. Ipak, za kratkoga letnog razdoblja Severnoatlantska struja može podići temperaturu i do 15ºC. Vegetacija se sastoji od lišajeva, mahovina i retkih vrlo otpornih cvatućih biljaka. Mnoge ptice selice služe se otocima kao odmorištem za sezonskih letova, a njihovo je posmatranje postalo važnom turističkim granom. Tuljani, morževi i kitovi žive ispod obala poluotoka.
Jan Mayen je ostrvo ispred severoistočne obale Grenlanda, a dobio je ime po holandskom moreplovcu iz 17.v. Iznad tmurnog vulkanskog ostrva uzdiže se ugasli vulkan Beereberg koji je 1929.g. anektiran od Norveške i danas se koristi kao radijska i navigacijska tačka. Na njemu obitavaju retke divlje životinje
Norveska-Mateja Matic 